اثر استرس مزمن و تجویز ممانتین داخل آمیگدالی بر تغییرات نسبت وزن و حجم مغز به وزن و حجم غده فوق کلیه در موش آزمایشگاهی

زمینه و هدف : حجم و وزن بخش هایی از مغز مانند هیپوکمپ بعد از استرس مزمن کاهش پیدا می کند و در عوض حجم و وزن غده فوق کلیه افزایش می یابد. این مطالعه به منظور تعیین اثر استرس مزمن و تجویز ممانتین داخل آمیگدالی بر تغییرات نسبت وزن و حجم مغز به وزن و حجم غده فوق کلیه روی موش آزمایشگاهی نر انجام شد. روش بررسی : این مطالعه تجربی به کمک دستگاه استریوتکس کانولگذاری یک طرفه و دو طرفه آمیگدال انجام شد. پس از یک هفته بهبودی حیوانات دوزهای متفاوت ممانتین (1, 0.5, 0.1 µg/mouse)  را پنج دقیقه قبل از شروع استرس دریافت کردند. شوک الکتریکی کف پا به صورت تصادفی و به مدت هفت روز متوالی به حیوانات القاء شد. در پایان روز هفتم، همگی حیوانات کشته شدند و مغز و غده فوق کلیه آنها در فرمالین 4 درصد فیکس شد. حجم به روش غوطه وری در جیوه و وزن توسط ترازوی دقیق تعیین شد. یافته ها : استرس موجب کاهش غیرمعنی دار میزان حجم مغز به حجم غده فوق کلیه و همچنین وزن مغز به وزن غده فوق کلیه گردید. تجویز ممانتین به داخل آمیگدال موجب مهار اثر استرس گردید (p<0.05). تجویز دوز کم و متوسط آن به آمیگدال راست و یا چپ باعث افزایش نسبت حجم و وزن مغز به حجم و وزن غده فوق کلیه گردید (p<0.05). نتیجه گیری : ممانتین به صورت وابسته به دوز و محل تزریق موجب مهار اثر استرس در موش های نر می شود. در این ارتباط تجویز ممانتین به صورت یک طرفه به آمیگدال راست و یا چپ موثرتر است.